Onderstaand blogbericht verscheen eerder op de website van het Onderwijscentrum Brussel. Drie verhalen van ondersteuners Hilde, Fatiha en Mara… (april 2020, deel 1)
Onderwijsondersteuner werkt met directieteam aan het nascholingsbeleid
Wie leidt het gesprek? Hoe gaan we tewerk? Waarvoor dient dat groene lampje daar? Is het oké als je me enkel hoort want mijn camera werkt niet? Hoe kunnen we eigenlijk een document delen? Noteren we de vragen in de chatbox of niet? Ik prevel zacht een schietgebedje. ‘Smart school, sta ons bij! Wees slim en gedienstig, ondersteun deze mensen in nood. ‘
Drie directeurs en één ondersteuner. Vier decors, een stukje privacy ontbloot. Een blij weerzien. Vol verwachting ook. Het gemaakte huiswerk ligt voor ons. Vandaag leggen we de laatste hand aan het professionaliseringsplan. We schrijven er samen de visietekst voor. Bedoeld als een kroon op de taart. Wijsheden uit de vakliteratuur, noden van de leerkrachten, een beginsituatieanalyse, het pedagogisch project van de school en de doelen van het professionaliseringsbeleid vormen het DNA van de visietekst. We schrijven en schrappen, kneden en plakken tot ons ei gelegd is. Het loopt vlotter dan verwacht. Met dit broedsel kunnen we zo naar het team. De leerkrachten mogen samen aan het nest beginnen.
We zijn dus klaar. Eerder en efficiënter dan verwacht! Armen achter het hoofd, been geplooid onder het achterwerk, een ontspannen geeuw… We zitten ondanks de camera’s blijkbaar op ons gemak.
‘Ik heb eigenlijk nog een paar vragen’, zegt de algemeen directeur. ‘Mag ik ze even op tafel gooien?’
‘Op wiens tafel?’ vraag ik me even af. ‘Die van jou of de mijne? Of op dat lieflijk exemplaar van haar misschien?’ Privé en werk. Gebald in één beeld.
‘Hey, zijn jullie er nog? Hier komen ze, mijn vragen.
Hebben jullie een idee hoe we nu die oriënterende klassenraden kunnen organiseren? En wanneer brengen we die acties van het zorgbeleid op een personeelsvergadering? En zeg, ik ben al eens begonnen aan de opvolgfiche voor de aanvangsbegeleiding. Zou je die eens kunnen bekijken?’ Alweer spreken we af om online te vergaderen. Opnieuw geven we elkaar taken. Opdrachten die binnen, maar ook buiten het actieplan kleuren. We hebben nog zo veel te doen en we hebben er zin in.
‘Tot volgende week! Hou je gezond!’
We glimlachen want we voelen tot in de kleinste cel de draagwijdte van dat woord.
Diezelfde dag ontvang ik een mail met het kant-en-klare professionaliseringsbeleid.
Zodra we elkaar weerzien toosten we erop. Champagne!
Onderwijsondersteuner participeert aan het kernteam taal
We hadden kernteam taal op de planning staan. Dat is een tweewekelijks overleg met 3 leerkrachten. Ik dacht dat het ook wel kon lukken om via één of ander online-forum het overleg toch te laten plaatsvinden. Ik stuurde een dagje vooraf een mail en stelde voor om via een online-platform te overleggen. De reacties stroomden snel binnen en iedereen stemde er mee in.
Het overleg ging door, vanuit mijn woonkamer. Elkaar terugzien was toch wel erg fijn en je went snel aan deze nieuwe vorm van overleggen. De huis- en tuingeluiden horen er gewoon bij of één van de kinderen die nieuwsgierig komt meekijken of een man in huis die plots begint te tokkelen in de garage…
Het overleg verliep prima. We hebben afspraken gemaakt over de vervolgstappen in het taalbeleidstraject. We wisselden ook uit over de aanpak van de heropstart na pasen. Hoe kunnen we de leerlingen die niet de kans hebben gekregen om de herhalingsoefeningen te maken extra ondersteunen? We hadden het over warm onthaal, oudercontacten, differentiatie, klasinterne ondersteuning,…
Toch wel heel apart om anders te moeten werken en denken in deze Coronatijden. Het dwingt je om creatief te zoeken naar hoe je toch maximaal aan je opdrachten kan werken en voor de leerkrachten écht een hulp kan zijn.
En met twee kinderen in de buurt die ook bezig zijn met schooltaken en die geregeld een vraag komen stellen, is dit niet evident… maar wel haalbaar!
Personeelsvergadering en overleg gaat “gewoon” door
Corona vraagt veel van een leerkracht: opeens vallen zekerheden weg, routines verdwijnen, bezorgdheden nemen toe… Maar Corona biedt ook mogelijkheden… De school die ik ondersteun, heeft ervoor gekozen om het glas niet als halfleeg, maar als halfvol te zien. De band tussen het schoolteam en mij als onderwijsondersteuner is nu in tijden van crisis hechter geworden. Er wordt vlijtig gezocht naar digitale mogelijkheden om het traject te laten doorlopen: de personeelsvergadering , overleg, voorbereidingen…
In groepjes van 2 zaten ze de afgelopen weken met mij te videochatten rond de personeelsvergadering of hun thema’s. Het team staat niet stil, integendeel we zetten stappen vooruit in ons traject. Creatief en flexibel, ons aanpassend aan de huidige situatie met oog voor zelfzorg en met mildheid naar elkaar toe…
Met een glimp van elkaars huis en de kinderen op de achtergrond blijven we verbonden en zetten we stappen vooruit. Daarnaast leerden we elkaar ook eens kennen op een andere manier. Wat heeft juf Lies mooie vintage-meubelen zeg en bij juf Katrien hangt zo’n leuke spreuk over Peter Pan aan haar muur, meester Guy blijkt honden te hebben, juf Karen heeft al gordijnen kunnen hangen in haar nieuwbouw… De man van juf Carine is de redder in nood om online te geraken en juf Joke laat zich niet door haar oeroude laptop tegenhouden om digitaal mee te functioneren, juf Sabine maakt onbedoeld een grappige zoom waarmee ze zelf kan lachen en iedereen opbeurt in deze moeilijke tijden… De kinderkamer van juf Carine, waarin ze zich verstopt heeft om te kunnen overleggen, is zo mooi kleurrijk. Juf Bea zien we niet, maar horen we wel en ze beschrijft als een expert zo goed mogelijk het materiaal dat ze gebruikt tijdens een oefening voor de personeelsvergadering. Moesten we ooit op school ‘party en co’ spelen… haar wil ik in mijn team!
Door ’s avonds nog aan het werk te zijn, stuurt een mens ook al eens een mail met een dt-fout in. En geloof me, als onderwijsondersteuner stuur je niet graag een dt-fout naar een leerkracht toe. Maar dat zetten we recht: wie de dt-fout vindt, krijgt een rol toiletpapier… De grappige reacties die ik kreeg, gaven een portie positieve energie!
Dus wat ik vooral zal onthouden na deze ‘Corona-tijd’ met deze school, is dat iedereen ervoor gekozen heeft om zijn talenten in te zetten en de kans heeft gegrepen om samen drempels te overwinnen. Ik heb nog nooit zoveel mailtjes gekregen en betrokkenheid gevoeld. En het fijne aan de mails is dat ze altijd eindigen met een opbeurende noot of een kleine goede wens voor elkaar. Misschien moeten we dit in het post-coronatijd blijven doen.
Want we doen het allemaal toch maar én we doen het samen!
Urban Education 